„Zaszczep mnie a będę miał autyzm!” Obalamy mity.

autyzm, dziecko, mowa

Autyzm to poważne zaburzenie, związane z deficytami rozwojowymi w sferze poznawczej, komunikacyjnej i społecznej.

Statystyki odnoszące się do  występowania autyzmu są aktualnie bardzo niepokojące – u 1 dziecko na 150, a nawet 1 na 60 urodzonych diagnozuje się autyzm.

Nie jest to związane z tzw. „ epidemią autyzmu”, o której jest ostatnio dość głośno. Specjaliści mają większą wiedzę na temat zaburzeń rozwojowych,  a nauka dotycząca tego schorzenia znacznie się rozwinęła. Znacznie poprawiła się również świadomość  rodziców dzieci, przez co małe dzieci mają szansę na dobrą i wczesną diagnozę a także terapię .

Dzięki wczesnym działaniom diagnostycznym i terapeutycznym  małe dziecko poniżej 2 roku życia ma szansę zniwelować opóźnienia rozwojowe  a także   –  na miarę swoich możliwości –  funkcjonować wśród rówieśników.

Żeby wiedzieć o czym mowa, warto poznać najważniejsze objawy spektrum zaburzeń autystycznych.

Według klasyfikacji DSM-5 klasyfikacji zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego za­bu­rze­nie au­ty­stycz­ne prezentują poniższe kryteria:

  1. Kli­nicz­nie znaczące, stałe nie­pra­wi­dło­wo­ści w obrębie ko­mu­ni­ka­cji spo­łecz­nej i in­te­rak­cji.
    a.  Wyraźne deficyty w ko­mu­ni­ka­cji wer­bal­nej i niewer­bal­nej wy­ko­rzy­sty­wa­nej w in­te­rak­cjach spo­łecz­nych,
    b.  Brak wza­jem­no­ści spo­łecz­nej,
    c.  Nieu­mie­jęt­ność roz­wi­ja­nia i utrzy­my­wa­nia relacji z ró­wie­śni­ka­mi wła­ści­wej dla poziomu rozwoju.
  2. Ogra­ni­czo­ne, po­wta­rzal­ne wzorce zachowań, za­in­te­re­so­wań i ak­tyw­no­ści ob­ja­wia­ją­ce się poprzez co najmniej dwa z po­niż­szych objawów:
    a.  Ste­re­oty­po­we za­cho­wa­nia mo­to­rycz­ne lub werbalne lub nie­ty­po­we za­cho­wa­nia sen­so­rycz­ne,
    b.  Nad­mier­ne przy­wią­za­nie do rutyny i zry­tu­ali­zo­wa­nych wzorców za­cho­wa­nia,
    c.  Ogra­ni­czo­ne za­in­te­re­so­wa­nia.
  3. Objawy muszą wystąpić we wczesnym dzie­ciń­stwie (ale mogę nie ma­ni­fe­sto­wać się w pełni dopóki ocze­ki­wa­nia spo­łecz­ne nie prze­kro­czą ogra­ni­czo­nych moż­li­wo­ści dziecka).

Według Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD 10 istnieją trzy kryteria rozpoznania autyzmu :

A. Nieprawidłowy lub upośledzony rozwój wyraźnie widoczny przed 3 rokiem życia, w co najmniej jednym z następujących obszarów:

1. Rozumienie i ekspresja językowa używane w społecznym porozumiewaniu się,
2.  Rozwój wybiórczego przywiązania społecznego lub wzajemnych interakcji społecznych
3.  Zabawa funkcjonalna lub symboliczna.

B. Łącznie musi wystąpić co najmniej sześć objawów spośród wymienionych w punktach 1, 2 i 3, przy czym co najmniej dwa z punktu 1 i po co najmniej jednym z punktów 2 i 3:

1. Jakościowe nieprawidłowości wzajemnych interakcji społecznych, manifestujące się w co najmniej dwóch z następujących obszarów:

  1. niedostateczne wykorzystywanie kontaktu wzrokowego, wyrazu twarzy, postawy ciała i gestów do odpowiedniego regulowania interakcji społecznych,
  2. niedostateczny (adekwatnie do wieku umysłowego i pomimo licznych okazji) rozwój związków rówieśniczych, obejmujących wzajemne współdzielenie zainteresowań, aktywności i emocji,
  3. brak odwzajemniania społeczno-emocjonalnego, przejawiający się upośledzeniem lub odmiennością reagowania na emocje innych osób; lub brak modulowania zachowania odpowiednio do społecznego kontekstu; lub słaba integracja zachowań społecznych, emocjonalnych i komunikacyjnych,
  4. brak spontanicznej potrzeby dzielenia z innymi osobami radości, zainteresowań lub osiągnięć (np. brak pokazywania, przynoszenia lub wskazywania innym ludziom przedmiotów osobistego zainteresowania).

2. Jakościowe nieprawidłowości w porozumiewaniu się, manifestujące się w co najmniej jednym z następujących obszarów:

  1. opóźnienie lub całkowity brak rozwoju języka mówionego, które nie wiążą się z próbą kompensowania za pomocą gestów lub mimiki jako alternatywnego sposobu porozumiewania się (często poprzedzane przez brak komunikatywnego gaworzenia),
  2. względny niedostatek inicjatyw i wytrwałości w podejmowaniu wymiany konwersacyjnej (na jakimkolwiek występującym poziomie umiejętności językowych), w której zachodzą zwrotne reakcje na komunikaty innej osoby,
  3. stereotypowe i powtarzające się, idiosynkratyczne wykorzystywanie słów i wyrażeń,
  4. brak spontanicznej różnorodności zabawy w udawanie (,,na niby”) lub zabawy naśladującej role społeczne.

3. Ograniczone, powtarzające się i stereotypowe wzorce zachowania, zainteresowań i aktywności przejawiane w co najmniej jednym z następujących obszarów:

  1. pochłonięcie jednym lub liczniejszymi stereotypowymi zainteresowaniami o nieprawidłowej treści i zogniskowaniu, lub jednym lub więcej zainteresowaniami nieprawidłowymi z powodu swej intensywności i ograniczenia, a nie z powodu treści i zogniskowania,
  2. wyraziście kompulsywne przywiązanie do specyficznych, niefunkcjonalnych czynności rutynowych i zrytualizowanych,
  3. stereotypowe i powtarzające się manieryzmy ruchowe, obejmujące stukanie bądź kręcenie palcami; lub złożone ruchy całego ciała,
  4. koncentracja na cząstkowych lub niefunkcjonalnych właściwościach przedmiotów służących do zabawy (jak np. ich zapach, odczuwanie powierzchni, powodowanego hałasu lub wibracji).

C. Obrazu klinicznego nie można wyjaśnić innymi objawami całościowych zaburzeń rozwojowych, specyficznymi rozwojowymi zaburzeniami rozumienia języka z wtórnymi trudnościami społeczno-emocjonalnymi, reaktywnymi zaburzeniami przywiązania ani zaburzeniem selektywności przywiązania, upośledzeniem umysłowym z pewnymi cechami zaburzeń emocji i zachowania, schizofrenią o niezwykle wczesnym początku, ani zespołem Retta.

„Skąd ten autyzm??” Teorii na temat przyczyn powstawania autyzmu jest nieskończenie wiele… Autyzm ma podłoże biologiczne i genetyczne. Brak jest jednak nadal  jednego podejścia etiologicznego.

Doktor Andrew Wakefield to brytyjski lekarz, który w 1998 roku próbował udowodnić, że autyzm wywołują szczepionki. Ogólne poruszenie i panika wywołana przez doktora, panuje do dziś! Ruch antyszczepionkowców powiększa się, a pseudonaukowe bzdury obalił ich sam autor, który przyznał się do błędu. Jego teorie zostały podważone, a jak się później okazało  – wyniki badań zostały przez niego sfałszowane…

Pamiętaj zatem! Autyzm to spektrum zaburzeń rozwojowych, którego objawy  można zauważyć już u niemowląt.  Tylko prawidłowa i wcześnie rozpoczęta całościowa diagnoza i  podjęcie procesu terapeutycznego  może złagodzić objawy zaburzenia i poprawić funkcjonowanie dziecka.

Źródła:

https://www.autismspeaks.org/science-news/new-meta-analysis-confirms-no-association-between-vaccines-and-autism

http://www.mp.pl/szczepienia/specjalne/70680,artykul-wakefielda-wiazacy-szczepionke-mmr-zautyzmem-byl-oszustwem

„Poczekaj!Zacznie mówić jak pójdzie do przedszkola!” czyli – kiedy udać się do logopedy?

dziecko, mowa, stymulacja

Z cyklu: Burzymy mity logopedyczne!

Kiedy dwuletnie bądź trzyletnie dziecko nie mówi, rodzice często zaczynają się niepokoić. Niesłusznie uspokajani są jednak przez najbliższe otoczenie stwierdzeniami:

 „On z tego wyrośnie” …  „ Brat nie mówił do 4 roku życia to  może i on tak ma….” „ Nie idź do logopedy,  bo jeszcze mu coś wymyślą…”

Najbardziej krzywdzącym  Twoje dziecko  mitem logopedycznym jest:

„ Zacznie mówić jak pójdzie do przedszkola”.

Z tym powszechnie panującym absurdem wiąże się narażenie dziecka na brak wczesnej pomocy w zakresie stymulacji mowy  i dalszej  komunikacji dziecka z otoczeniem.

Nie czekaj! Konsultuj! Pytaj!

Musisz wiedzieć, że:

Rozwój mowy zaczyna się już w okresie prenatalnym. W okresie płodowym muszą prawidłowo ukształtować się narządy mowy. Zawiązki języka kształtują się już w 4. tygodniu ciąży, a w 8. tygodniu język jest już wykształcony. Ruchy języka wykonywane w życiu płodowym, takie jak m.in. lizanie, połykanie, ssanie, mają znaczenie dla późniejszej artykulacji. Percepcja mowy zaczyna się w okresie prenatalnym. W trzecim trymestrze ciąży płód uwrażliwia się na głos matki, intonację i dźwięki mowy. Dziecko poznaje świat, dzięki rozumieniu mowy, a dopiero umiejętność mówienia pozwala mu wyrazić swoje spostrzeżenia, pragnienia i uczucia.  Nadawanie mowy i jej odbiór przez dziecko zależne są od czynności mózgu, narządów mowy i słuchu.

  • Rozwój mowy dziecka od narodzin do 7-ego roku życia dzielimy na cztery okresy:

Okres melodii – od narodzenia do 1 roku życia – dziecko komunikuje się 
z otoczeniem za pomocą krzyku, po którym można rozpoznać jego potrzeby.

  • Okres wyrazu – 1-2 rok życia

Głużenie (2-3 miesiąc) – to wokalizacje pierwszych samogłosek, jest formą nieintencjonalną – dziecko nie zdaje sobie jeszcze sprawy, że wydaje odgłosy; celem głużenia są głównie ćwiczenia narządów mowy.

Pamiętaj! Dzieci niesłyszące także głużą.

U dziecka po ukończeniu drugiego miesiąca życia pojawia się reakcja mimiką na twarz dorosłego i śledzenie wzrokiem osoby poruszającej się.

Około 6-ego miesiąca dziecko zaczyna reagować na mowę, rozróżnia melodię mowy, tzn. na podniesiony tom reaguje płaczem, a na mowę cichą, pieszczotliwą reaguje uśmiechem, jest zadowolone. Dziecko odwraca głowę  i utrzymuje krótkotrwały kontakt wzrokowy.

Gaworzenie – od 6 miesiąca  – zamierzone powtarzanie dźwięków,  sylab charakterystycznych dla języka narodowego. Pojawia się gaworzenie samonaśladowcze –   dziecko słucha swoich realizacji i  zaczyna je często powielać.  Brak takich zachowań może wskazywać na zaburzenia słuchu.

W 8 miesiącu życia dziecko zaczyna rozumieć krótkie i proste wypowiedzi dorosłych, głównie komunikaty nacechowane emocjonalnie:  nie wolno  czy brawo. Każda forma kontaktu z dzieckiem powinna być podparta gestem i odpowiednią mimiką. 

Około 10 miesiąca życia pojawiają się echolalie. W okresie tym dziecko zaczyna przejawiać tendencję do powtarzania własnych i zasłyszanych słów. Dziecko zaczyna kojarzyć wielokrotnie powtarzane dźwięki ze wskazywaniem odpowiedniej osoby lub przedmiotu. Pojawiają się proste słowa: tata, papa, baba, dada, które są wypowiadane z intencją zakomunikowania jakiejś treści.

Około roku dziecko powinno przejawiać już intencjonalne i nieintencjonalne zachowania  językowe. Tylko na zasadzie skojarzeń nazwy są dźwiękami z treścią, co oznacza, że przedmioty i czynności mają w umyśle dziecka słowne odpowiedniki. Pojawia się wiele wyrażeń dźwiękonaśladowczych.

Następują szybkie zmiany w systemie językowym, a dziecko używa wszystkich samogłosek ustnych i niektórych spółgłosek.

Pod koniec 1. r. ż dziecko rozumie już kilka słów, reaguje na imiona domowników, nazwy częściej używanych pokarmów, nazwy sytuacji i czynności. Nie rozumie jeszcze zdań, niemniej powinno się do dziecka mówić zdaniami prostymi, krótkimi frazami, poprawnymi.

Około 2-ego roku życia pojawia się wiele słów, które nazywają otaczającą dziecko rzeczywistość. Dziecko zaczyna powtarzać i powoli zaczyna łączyć wyrazy w wyrażenia: da buty, tata auto, tup tup mama.

Poziom rozumienia  u dzieci 2-letnich znacznie wzrasta. Dziecko rozumie proste zdania, polecenia i zakazy. Zaczynają się kształtować procesy związane z myśleniem przyczynowo – skutkowym (np. daj buty, bo idziemy na spacer). Kształtują się dopiero procesy świadomości „JA”.

  • Okres zdania 2-3 rok życia

Naturalna konsekwencja tego, co zadziało się w okresie wyrazu. Między 2 a 3 rokiem życia następuje rozkwit mowy dziecka. Dziecko zaczyna budować zdania, początkowo są to zdania proste, które są złożone z dwóch, trzech wyrazów, następnie przechodzi w wypowiedzi dłuższe. Mowa dziecka staje się bardziej zrozumiała dla rodziny i dalszego otoczenia. Powiększa się repertuar zdania – od twierdzącego, poprzez rozkazujące i pytające.

  • Okres swoistej mowy dziecka – 3-7 rok życia  

W trzecim roku życia dziecko rozumie to, co do niego mówimy, jeśli treść naszych wypowiedzi nie wybiega poza jego wcześniejsze doświadczenia. Dziecko spełnia polecenia, wskazuje części ciała, twarzy, części zabawek, przynosi przedmioty , próbuje wykonywać codzienne czynności. Mówi dużo i  chętnie! Opowiada-myśli głośno. Wzrost sprawności komunikacyjnej i społecznej.

W czwartym roku życia dziecko buduje już zdania złożone. Spada liczba neologizmów dziecięcych i błędów gramatycznych. Dziecko wykazuje ogromną chęć porozumiewania się, dzielenia swoimi spostrzeżeniami, lawinowo wzrasta liczb pytań. Wypowiedzi dziecka wybiegają poza aktualnie przeżywaną sytuację.

5 i 6 rok życia  to w pełni ukształtowany system językowy. Wzrost zdolności narracyjnych – dziecko chętnie opowiada o przebiegu jakiegoś wydarzenia, przewiduje fakty, które mogą zaistnieć. Potrafi wyjaśnić znaczenie słów i opisywać przedmioty oraz możliwość ich zastosowania. Nieprawidłowości gramatyczne zanikają, dziecko dokonuje autokorekty. Językowe zachowania wskazują na znaczny wzrost kompetencji komunikacyjnej. 

  • Pamiętaj! Logopeda nie jest wyłącznie specjalistą od „er”.

Możesz się zwrócić do niego o pomoc, kiedy Twoje dziecko jeszcze nie mówi bądź nie mieści się w normie rozwojowej, a Ty obserwujesz
u niego :

  •  słaby odruch ssania
  •  problemy z gryzieniem, żuciem i  połykaniem pokarmu
  •  nadmierne ślinienie
  •  brak reakcji na imię, komunikaty i polecenia
  •  brak mowy – dziecko nie gaworzy, nie mówi słów/zdań
  •  mowę niezrozumiałą dla otoczenia
  •  krzyk i płacz zamiast sylab i wokalizacji
  •  krzywy zgryz
  •  brak kontaktu wzrokowego
  •  brak reakcji uśmiechem na uśmiech
  •  brak gestykulacji i mimiki twarzy
  • wsuwanie języka między zęby podczas mówienia
  •  jąkanie
  • częste infekcje dróg oddechowych

Warto wiedzieć, że terapia  logopedyczna i stymulowanie rozwoju mowy niezbędne są czasem od pierwszych miesięcy życia dziecka. Szybkie rozpoznanie nieprawidłowości w  rozwoju mowy  Twojego dziecka  jest  ogromną szansą na wczesny  proces terapeutyczny! Im wcześniej tym lepiej!

Nie wiesz jak stymulować mowę swojego dziecka w warunkach domowych? Na tym blogu znajdziesz artykuł: „Jak stymulować mowę dziecka”.

Źródła: Styczek I. Logopedia. PWN, Warszawa 1979/ Cieszyńska, Korendo, Wczesna Interwencja Terapeutyczna, Wydawnictwo Edukacyjne, Kraków, 2007

Zabawy paluszkowe

dziecko, mowa, pomysły, ruch, stymulacja

Od dzieciństwa byliśmy uczeni : „tu sroczka kaszkę ważyła…” nie wiemy dlaczego powoli ponadczasowe zabawy paluszkowe znikają z repertuaru zabaw z najmłodszymi…

Tymczasem…

Zabawy paluszkowe poprawiają znacznie u dziecka sprawność manualną – niezbędną do wykonywania chociażby codziennych czynności samoobsługowych. Mają one ogromny wpływ na rozwijanie mowy u małego dziecka, w tym niezwykle ważnej komunikacji, wzbogacając słownictwo. Zabawy paluszkowe rozwijają inteligencję emocjonalną dziecka i stymulują umiejętności społeczne, niezbędne w późniejszym etapie rozwoju. Zabawy te pobudzają wyobraźnię i mobilizują do działań twórczych!

Zrób to sam!

Usiądź ze swoim dzieckiem, wyciągnij ręce i …działaj!

Pamiętaj, by wzbudzić zainteresowanie swoją twarzą, zastosuj w kontakcie z dzieckiem „przerysowaną” mimikę, reaguj na jego działanie! Przekazuj emocje!

Poniżej kilka zabaw, do których spokojnie wystarczą wyłącznie Wasza relacja i Wasze ręce!

Kanapka                                                       

Najpierw chleb pokroję.
(uderzamy lekko brzegami dłoni po plecach dziecka)
Potem posmaruję.
(głaszczemy plecki dziecka)

Na to ser położę.
(przykładamy po kilka razy dłonie do pleców)
Pomidora dołożę.
(rysujemy kółeczka na plecach)
I posolę, i popieprzę.
(przebieramy palcami po pleckach)
Żeby wszystko było lepsze.
(masujemy)
Już nie powiem ani słowa,
(ugniatamy delikatnie)
bo kanapka jest gotowa.
(robimy wielkie „aaaaam”, chwytamy dziecko i zjadamy!) 

Grzybki

W lesie grzyby sobie rosły.
     (dłoń zamknięta w pięść)
Nagle wszystkie się podniosły.
     (otwieramy wszystkie palce)
Ujrzały zająca.
Wszystkie się schowały.
Tylko nie ten mały.
    (zamykamy palce oprócz najmniejszego)
Przyszedł zając, ugryzł go,
    ( łapiemy małego paluszka – grzybka)
Wszystkie grzyby mówią: „Sio!”
    ( machamy odganiając zajączka).

Wiosenna burza

Pada deszczyk, pada, pada,(Uderzamy palcem o podłogę lub o stolik)
coraz prędzej z nieba spada.
(Przebieramy wszystkimi palcami.)
Jak z konewki woda leci,
(Uderzamy całymi dłońmi o podłogę.)
A tu błyskawica świeci…( Klaszczemy w dłonie nad głową.)
Grzmot !!!(uderzamy piąstkami o podłogę.)

Rodzinka

(dotykamy kolejno paluszków dziecka, zaczynając od kciuka)
Ten duży- to dziadziuś
A obok – babunia
Ten w środku -to tatuś.
A przy nim- mamunia.
A to jest- dziecinka mała
A to- moja rączka cała!

Powitanie rączek

Gdy się rączki spotykają,
To od razu się witają (podanie dłoni).
Gdy się kciuki spotykają,
To od razu się witają (kciuk dotyka kciuk).
Gdy się palce spotykają,
To od razu się witają (palce jednej dłoni dotykają palce drugiej dłoni).

Ruch to życie!

dziecko, pomysły, ruch

 Ruch to jeden z bardzo istotnych elementów życia. Jest ogromnie ważny w procesach kształtowania się motoryczności dziecka. Kształtuje napięcie i siłę mięśniową. Dziecko uzyskuje kontrolę nad własnych ciałem. Ruch odgrywa fundamentalną rolę w procesie wczesnego rozwoju umiejętności fizycznych, emocjonalnych, komunikacyjnych a także społecznych dziecka.

Człowiek potrzebuje ruchu dokładnie tak samo jak jedzenia i spania. Razem z ruchem „idzie” rozwój poznawczy i rozwój komunikacji zarówno werbalnej jak i niewerbalnej. To aktywność ruchowa pobudza rozwój organizmu. Od samego początku, już w życiu płodowym dziecko porusza się w łonie matki.

W następnych etapach życia ruch jest formą poznawania świata przez dziecko! Eksploracja otoczenia nie byłaby możliwa bez ruchu. Ruch rozwija samodzielność
i wpływa na kształtowanie osobowości i charakteru małego człowieka.

           Działania, które wszechstronnie stymulują rozwój małego dziecka są to przede wszystkim zabawy ruchowe.To ruch i taniec przyczynia się do stymulacji
i wielozmysłowego poznawania świata przez dziecko. Umożliwia mu poznawanie świata zgodnie z jego potrzebami i zainteresowaniami.

Zabawy ruchowe a także muzyczne kształtują umiejętność działania w różnych sytuacjach, planowania ruchu. Rozwijają predyspozycje psychofizyczne – pamięć, koncentrację, koordynację wzrokowo – ruchową, orientację w schemacie ciała
i przestrzeni. Stymulują przede wszystkim motorykę dużą oraz małą. 

Zabawy z wykorzystaniem różnych rekwizytów – chustek, kół, piłek, woreczków, tuneli pobudzają wyobraźnię, dostarczają nowych doświadczeń w zakresie komunikacji 
i współdziałania w grupie rówieśniczej. Pamiętaj, że aktywności ruchowej sprzyja bardzo przestrzeń – park, boisko, las 🙂

Także zabawy paluszkowe – często zapominane -są bardzo ważne w rozwoju dziecka. Jak wykazują badania ruchy rąk i palców mają wpływ na układ nerwowy, a co za tym idzie na kształtowanie różnych funkcji –
w dużym stopniu także mowy, bowiem wzbogacają słownictwo oraz uczą podstaw komunikowania się — naprzemienności, która jest podstawą dialogu. Zabawy paluszkowe rozwijają sprawność manualną a także orientacje w schemacie własnego ciała, która jest niezwykle ważną umiejętnością, przydatną
w życiu codziennym.

Pamiętaj!

  • Ruch rozwija, stymuluje i pozwala eksplorować otoczenie na wszelkie możliwe sposoby! Ruch to życie!
  • Codziennie dziecko musi mieć dużo okazji do ruchowej aktywności, nie tylko w związku z jego fizycznym usprawnianiem, ale również całościowym rozwojem osobowości dziecka
  • Dziecko musi mieć dużo przestrzeni, którą znajdziesz w parku i na placu zabaw
  • Otoczenie musi zachęcać do zabaw motorycznych – możesz zrobić tor przeszkód dziecku nawet w domu ze starych kartonów i kocyków 🙂
  • Zabawy paluszkowe są prostą formą stymulacji, którą „zabierzesz ze sobą wszędzie” , nie potrzebując specjalnych przygotowań.
  • Przypomnij sobie, w co bawiłeś się jak byłeś mały i daj swojemu dziecku możliwość skorzystania/wypróbowania Twoich doświadczeń z dzieciństwa
  • Pamiętaj o neuronach lustrzanych – dziecko zrobi coś chętniej, jeśli Ty mu to pokażesz i zrobisz to razem z nim 🙂 Na tym opiera się szeroko pojęcie naśladownictwa, czy też uczenie się na podstawie obserwacji.

Oferta

dziecko
  • Diagnoza logopedyczna oraz terapia zaburzeń mowy, komunikacji i artykulacji ( niemowlęta, dzieci i młodzież)
  • Terapia:
  • opóźniony rozwój mowy,seplenienie międzyzębowe, dyslalia, autyzm, zespoły uwarunkowane genetycznie ( np. zespół Downa, zespół Aspergera, zespół Pradera i Williego, zespół łamliwego chromosomu x i wiele innych)
  • Terapia pedagogiczna dzieci z deficytami poznawczymi, niepełnosprawnością intelektualną,autyzmem
  • Terapia Play Therapy dla dzieci z trudnościami rozwojowymi, z problemami w komunikacji z rówieśnikami, dla dzieci nieśmiałych, z zaburzeniami genetycznymi, z nadpobudliwością, z deficytami poznawczymi, opóźnionym rozwojem mowy i opóźnionym rozwojem społecznym
  • Terapia ręki
  • Szkolenia dla rodziców i specjalistów

Play Therapy to podejście bardzo uporządkowane, które głównie opiera się na zabawie dziecka. Aktywność zabawowa pozwala na spontaniczność i komunikację, która jest po prostu językiem dziecka.
W pracy terapeutycznej z dzieckiem najważniejsze jest akceptowanie go takim, jakim jest. Dziecko jest w pełni akceptowane ,bo tylko wtedy jest w stanie się „otworzyć” przed dorosłym i wyrazić swoje emocje, wrażenia , lęki, myśli i spostrzeżenia.

Wyłącznie holistyczne podejście do młodego człowieka.

Co z tym wędzidełkiem?

dziecko, logopeda, mowa

Czym jest wędzidełko języka? To tkanka łączna łącząca język z dnem jamy ustnej.

Wędzidełko jest odpowiedzialne za prawidłowe ssanie pokarmu przez dziecko, wpływa na prawidłowe jedzenie pokarmu i dobrą wymowę oraz …. postawę ciała(!).

Jakie objawy mogą towarzyszyć dziecku przy skróconym wędzidełku?

– duża męczliwość przy karmieniu piersią bądź butelką

– czubek języka w kształcie serca
– niepokój, płacz i prężenie się podczas karmienia
– brak odruchu lateralnego ,wspomagającego przemieszczanie się pokarmu i jego transportu
– problemy z prawidłowym torem oddechowym
– biały nalot na języku
– wyciekanie mleka podczas karmienia
– refluks
– spadek masy ciała
– chowanie dolnej wargi
– kolki
– gazy
– wymioty po karmieniu
– twardy brzuszek po jedzeniu
– duże napięcie w obrębie warg i policzków
– ssanie z dużym wysiłkiem bądź bardzo słabo
– ślinienie się
– krztuszenie
– nieumiejętne picie z kubeczka
– pęcherzyk na górnej wardze
– pojawienie się przy karmieniu dźwięków przypominających „klikanie”
– niechęć do rozszerzania diety
– wygórowane odruchy kąsania
– problem z utrzymaniem w buzi smoczka

Jeśli zauważasz wyżej wymienione objawy u swojego dziecka – zgłoś się do logopedy, który oceni potrzebę podcięcia wędzidełka podjęzykowego, wędzidełka wargi górnej i dolnej bądź/lub/oraz wędzideł policzkowych.

Co dalej?

Jeśli logopedą stwierdzi, że wędzidełko jest skrócone , to szybko należy się udać z dzieckiem na frenotomię – zabieg podcięcia wędzidełka (laryngolog, ortodonta, chirurg ). Jest to mało inwazyjny zabieg, szybki i przebiegający zwykle bez żadnych powikłań .

Skrócone wędzidełko zakłóca jedzenie, picie, żucie i mówienie! Zakłóca dziecku funkcjonowanie!

Pamiętaj ! Wędzidełka nie da się rozciągnąć!

Jednakże przed zabiegiem konieczne jest odpowiednie przygotowanie jamy ustnej przez logopedę poprzez ćwiczenia i masaże.

Zgłoś się, jeśli Cię coś niepokoi.

zrelacjonujmy #wędzidełkojęzyka #logopedia #logopeda #wędzidełko

Wydłużanie koncentracji

dziecko

Jak wydłużyć koncentrację dziecka?

Zaproponuj mu aktywności, które możecie robić wspólnie! Ale pamiętaj! ☝️ Daj wybór! Pozwól zdecydować, co będzie robić.

  • dopasowywanie elementów do siebie – klocków, kółek, figur geometrycznych
  • układanie puzzli , pamiętając ,że dziecko potrzebuje mniejszej ich ilości 😉
  • naśladowanie ruchów motoryki dużej podczas piosenek
  • szybkie wskazywanie części ciała
  • zabawy ruchowo-muzyczne z wykorzystaniem rekwizytów
  • odgadywanie kształtów (rysujemy palcem na plecach dziecka figurę , zadaniem dziecka jest odgadnąć, jaka to figura bądź kształt
  • zabawy paluszkowe !
  • wprowadzanie sekwencji do zabawy czyli aktywności ,gdzie dziecko ma powtórzyć jakąś sekwencję ruchów bądź ułożyć zabawki dokładnej tak samo jak rodzic
  • zabawy manipulacyjne z makaronem, ryżem, fasolą, plasteliną, klockami, farbami, koralikami, masami
  • segregowanie i kategoryzowanie klocków, piłek, samochodzików, ulubionych zabawek
  • skakanie, pełzanie, bieganie, przechodzenie przez tory przeszkód, huśtanie, masaże sensoryczne, „ścieżki zdrowia”
  • wystukiwanie usłyszanych rytmów
  • rzuty do celu, balansowanie na piłce, wrzucanie woreczków i piłek do kosza,
  • zabawa w „lustro” – rób to co ja 🙂
  • gry planszowe
  • labirynty Rodzicu ! Pamiętaj!Pozwól mu wybierać aktywności i organizować sobie zabawę, dając czas na dokończenie jej.🤷

Ćwiczenia buzi i języka!

dziecko

Mam pomysł ! Dzień zaczynajcie od rozruszania buzi i jezyka👅👄.
Proste ćwiczenia, które mają niezwykle ważny wpływ na sprawność narządów mowy – warg, języka, podniebienia miękkiego czy żuchwy.
Wpływają na późniejszą, poprawną realizację rożnych głosek u Twojego dziecka! Rozwijają mowę na poziomie językowym i komunikacyjnym! Stymulują!

Ćwiczenia buzi i języka

Nie potrzebujecie do tych zabaw wielu rzeczy! Wystarczy,że jesteście razem! Ułatwieniem zadania będzie lustro, bowiem dziecko ma wtedy możliwość kontroli ruchów buzi i języka, naśladując Ciebie!

Rodzicu! Prosta zabawa naśladowcza, połączona z ćwiczeniami logopedycznymi to nic innego jak tworzenie pomiedzy Wami niezwykłej więzi! ❤

Pysznie ćwiczymy buzię!

dziecko

Niezwykle ważnymi dla rozwoju mowy Twojego dziecka są prawidłowe ssanie, gryzienie, żucie, połykanie i oddychanie….

Pamiętaj!

Karmienie łyżeczką – wargi mają zbierać pokarm z łyżeczki, zamykając się szczelnie do momentu połknięcia. Nigdy ułatwiajmy dziecku, wcierając pokarm w jego górną wargę albo podniebienie. Samodzielność to podstawa!
Żucie – dziecko ma żuć z zamkniętymi ustami, a żuchwa wykonuje okrężne ruchy ( nie żujemy z otwartą buzią i użyciem przednich zębów).
Picie – tylko z kubeczków albo przez słomki, przy czym słomka ma być trzymana wyłącznie przez wargi a nie zęby.
Połykanie – Czubek języka musi być na górze!Czubek i boki języka stykają się z górnymi dziąsłami i zębami, tworząc „tamę”, uniemożliwiającą wydostanie się płynu z buzi.
Prawidłowe fizjologiczne oddychanie powinno odbywać się przez nos przy zamkniętych ustach.

Dziś proponuję zabawy, które będą usprawniać te czynności oraz ćwiczyć języki i buzie! Wasze dzieci nie będą się nudzić i zapewne chętnie podejmą się tych „smacznych” aktywności!

Pyszne zabawy logopedyczne! 😋🍏🥦🍎🥨🍩🥛🍭🍦

Objawy zaburzeń słuchu i zabawy stymulujące percepcję słuchową

dziecko, logopeda, mowa, pomysły, stymulacja, zabawa

Czy wiesz , że narząd słuchu dojrzewa i rozwija się jeszcze przed urodzeniem się dziecka? Znaczenie odgrywa bicie serca matki i jej głos, powtarzające się dźwięki oraz muzyka…
Narodzone dziecko potrafi rozpoznawać melodię i mowę, które słyszało jeszcze w życiu płodowym.
Słuch dziecka kształtuje się stopniowo poprzez jego doświadczenia!

Masz wpływ na to, jak Twoje dziecko będzie uczyć się odbierać dźwięki, lokalizować ich źródło i rozwijać swoją mowę!

Już u kilkumiesięcznego dziecka możesz świadomie stymulować słuch!

Działaj! Nawiązuj relację! Baw się!

Z cyklu : Dzieci z zespołami genetycznymi – Zespół Pradera-Williego

dziecko, mowa, stymulacja, zespoły genetyczne

Zespół Pradera-Williego to rzadki zespół wad rozwojowych, wywołany zaburzeniem struktury chromosomu 15. Najczęstszymi przyczynami powstawania nieprawidłowości w tym układzie są: delecja fragmentu krytycznego w chromosomie ojca, disomia matczyna chromosomu 15, rzadziej mutacje imprintingowe czy rearanżacje chromosomalne. Zespół nie podlega dziedziczeniu, a znakomita większość (99%) przypadków jest wynikiem mutacji de novo (Cassidy, Williams, Dykens 2000: 136–146).

Zespół Pradera-Williego jest więc chorobą genetyczną. W istocie jest to spektrum wad rozwojowych, w których najbardziej charakterystycznym
z objawów jest tak zwany „wilczy głód”. Zespół ujawnia się na terenie Europy z różną częstotliwością: od 1:8000 do 1:45000 urodzeń. Określa się, iż na około 20 000 rodzących się dzieci tylko jedno z nich dotknięte jest tym zaburzeniem. W Polsce rodzi się co roku kilkanaścioro dzieci z tym zespołem.

  • hiperfagia – tzw. niezaspokojony wilczy głód, na który chorzy nie mają wpływu;
  • hipotonia mięśniowa – obniżone napięcie mięśniowe w obrębie ciała, włączając ograny wewnętrzne;
  • niskorosłość – niedobór hormonu wzrostu;
  • dysmorficzna twarz – wąskie czoło, antymongoidalne ustawienie szpar powiekowych, wąskie usta;
  • hipopigmentacja skóry oraz tęczówek oraz akromikria – małe dłonie i stopy;
  • hipogonadyzm – defekt układu rozrodczego
  • zaburzenia termoregulacji;
  • wysoki próg odczuwania bólu;
  • zaburzenia snu;
  • całościowe opóźnienie rozwoju (u dzieci poniżej 6. roku życia), a następnie często diagnozowaną lekką bądź umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną;
  • zaburzony rozwój psychomotoryczny;
  • krótkowzroczność;
  • charakterystyczne problemy behawioralne – zaburzenia manipulacyjne, zmiany nastroju, wybuchy gniewu i agresji oraz samookaleczanie;
  • opóźniony rozwój mowy (por. Akefeldt, Gillberg 1997: 302–311).

Badania nad zespołem Pradera-Williego były prowadzone między innymi
w Kalifornii. Jednymi z najważniejszych są prace zbiorowe lekarzy
z Uniwersyteckiego Szpitala w Cleveland i Uniwersytetu w Kalifornii. Przedstawiono w nich logopedyczne próby diagnostyczne na grupie 55 osób. Wykazały one, iż ponad 90 procent dzieci dotkniętych tą wadą charakteryzuje się hipotonią mięśniową, a ponad 80 procent z nich ma ogromne problemy artykulacyjne. U większości osób z opisywanym zespołem zauważa się deficyty w sferze artykulacyjnej, semantycznej, leksykalnej, słowotwórczej, fleksyjnej i składniowej, wpływające na jakość wypowiedzi i kompetencje komunikacyjne (Libura 2018: 133–149).

Wady rozwojowe składające się na ten zespół to:

Wyżej wymienione objawy wpływają w dużej mierze na rodzaj zaburzeń językowych, które obserwuje się u chorych w zespole Pradera-Williego. W pierwszych miesiącach życia tych dzieci stwierdza się znaczną hipotonię, która wpływa na rozwój komunikacji i dalszy rozwój językowy. Ogólne opóźnienie rozwoju psychoruchowego wpływa na czynności poznawcze i umiejętności eksploracji otoczenia przez dzieci z tym zespołem (Midro, Olchowik, Lebiedzińska, Midro 2009: 135–166). Również częste opóźnienie rozwoju intelektualnego rzutuje na rozwój języka i jego odbiór. W kolejnych latach dzieci mają ogromny problem z poradzeniem sobie z „wilczym głodem”, co wywołuje u  nich frustracje i częste zachowania agresywne (Krefft, Śmigiel, Stembalska 2014: 740–747).

Dla porównania – częstość zespołu Downa szacuje się na 1:800-1:1.000 żywych urodzeń, natomiast  zespół łamliwego chromosomu x występuje u chłopców z częstością 1:1200-3600, a u dziewczynek – 1:4000-6000 (Zaburzenia mowy w wybranych zespołach uwarunkowanych genetycznie, Lublin, 2018, ).

Celem głównym programu terapeutycznego dzieci z zepsołem Pradera-Williego jest przede wszystkim  motywowanie do komunikacji werbalnej i rozwijanie kompetencji komunikacyjnych i językowych na poziomie wszystkich podsystemów języka.

Jako cele szczegółowe pracy terapeutycznej wskazuje się :

  • usprawnianie właściwego funkcjonowania  narządów artykulacyjnych, praksji i kinestezji artykulacyjnej;
  • podnoszenie umiejętności rozumienia mowy, kształtowanie wypowiedzi prostych i złożonych i rozwijanie myślenia przyczynowo-skutkowego;
  • usprawnianie funkcji oddechowych i fonacyjnych;
  • usprawnianie funkcji słuchowych, w tym słuchu fonematycznego;
  • wzbogacanie słownictwa czynnego i biernego;
  • kształtowanie i utrwalanie poprawnej wymowy;
  • usprawnianie koordynacji wzrokowo-ruchowej;
  • wydłużanie czasu koncentracji uwagi;
  • rozwijanie motoryki dużej i małej.

Pierwszymi działaniami logopedycznymi są zabawy, mające na celu motywowanie dziecka do aktywności werbalnej. Zabawy aktywizują dziecko i wpływają pozytywnie na kontakt z nim, przez co terapia jest efektywniejsza. Zabawy tematyczne, oparte na konkretnym kontekście sytuacyjnym, rozwijają u dziecka rozumienie mowy i wpływają na rozszerzenie słownictwa biernego oraz czynnego. Za pomocą zabaw, a także ilustracji i opowiadania historii obrazkowych rozwija się słownictwo i rozumienie mowy.

Kolejnym etapem pracy terapeutycznej jest usprawnianie narządów artykulacyjnych przed lustrem.

Praca nad artykulacją polega jednocześnie na wywołaniu poszczególnych głosek, jak również systematycznym utrwalaniu prawidłowych wzorców w mowie spontanicznej. Zastosowana równolegle terapia ustno-twarzowa z wykorzystaniem technik fizjoterapeutycznych, oddziałuje na mechanizm regulacji napięcia mięśniowego w obrębie twarzy. Ćwiczenia oddechowe z wykorzystaniem piórek, wiatraków, baniek mydlanych, piłek, zabawy głosem (niski/wysoki, gruby/cienki) wpływają na kontrolę wydychanego powietrza i na poprawę fonacji. Zabawy rytmiczne, piosenki i wierszyki paluszkowe stymulują pamięć słowną i krótkotrwałą dziecka, a także aktywizują ruchowo, poprawiając zaburzoną sferę motoryki dużej.

Jednocześnie częto obserwuje się u tych dzieci labilność emocjonalną, często związaną z „wilczym głodem”, czyli jednym z podstawowych objawów zespołu Pradera-Williego. Dlatego w procesie terapeutycznym należy rozwijać również sferę emocjonalno-społeczną. Podczas zajęć podejmuje się zabawy, które mają na celu motywowanie do analizowania różnych sytuacji społecznych przez dzieci, określania emocji i odczuć własnych oraz drugiej osoby, a także uwrażliwianie na intencję i motywację nadawcy wypowiedzi.

Postępowanie terapeutyczne w wypadku dzieci z zespołem Pradera-Williego  wymaga  dużego zindywidualizowania z uwagi na wiele objawów towarzyszących. Całościowa terapia, jaką muszą być objęte dzieci z opisywanym wyżej zespołem, powinna być rozpoczęta w pierwszych dniach życia. Obszar interwencji wielospecjalistycznych – w tym logopedycznych – powinien przejść płynnie od usprawniania funkcji pokarmowych do budowania kompetencji komunikacyjnych i językowych u dzieci dotkniętych tą wadą. Ważne jest, aby w procesie terapeutycznym uwzględniać całościowy obraz zaburzeń zespołu Pradera-Williego.